Kijk en verwonder (Harry Horsman)

Kijk en verwonder

Sinds maart dit jaar ben ik begonnen in het Nederlands Astmacentrum in Davos. Bij velen van jullie bekend van de tweejaarlijkse Davos sessies, het congres van de LVMP. Het NAD kent een lange historie, waar ik hier niet verder op inga, maar zeker de moeite waard is om eens na te lezen. Het staartje van de historie betreft een overname in juli 2016 door een Nederlandse zorgondernemer. Lang verhaal kort, ik werk momenteel in een Zwitserse AG (NV), dat is dus formeel een Zwitserse onderneming, maar ik lever Nederlandse gezondheidszorg. Het is mijn eerste baan als Klinisch Psycholoog en ben tevens hoofd van de kliniek in mijn rol als voorzitter van het zogenaamde operationele team. Afgelopen half jaar was een erg leerzame tijd en de woorden van een voormalig supervisor kwamen vaak in mijn hoofd voorbij: “Kijk en verwonder.” Inmiddels begin ik aardig mijn draai te vinden, maar het verwonderen blijft in het meest aangeharkte land van Europa. Want ja, werkelijk overal zijn regels voor, en ja, deze worden niet alleen opgesteld, maar ook gecontroleerd en strikt nageleefd. Ik krijg het sterke vermoeden dat Zwitserland de bakermat is van het neuroticisme. Om een voorbeeld te noemen, de dame achter de kassa in het personeelsrestaurant begon zenuwachtig te wippen op haar stoel en met de moed der wanhoop probeerde ze me iets duidelijk te maken in onverstaanbaar Zwitsers. Ik kreeg het ineens erg warm, omdat haar non-verbale communicatie me toeschreeuwde dat ik een vreselijke fout had begaan. Na drie keer in verschillende Zwitserse dialecten “Wie, bitte?” te hebben gestameld, werd het me duidelijk welke grove fout ik had gemaakt. Ik had het verkeerde bakje met salade gevuld… Deze situatie laat twee kenmerkende zaken van de Zwitserse cultuur mooi zien: Ordnung muss sein en de gevoeligheid voor hiërarchie. De kortsluiting die bij de lieve kassadame optrad, kwam voort uit het feit dat haar Ordnung-muss-sein signaal tegelijkertijd haar brein binnenkwam met het signaal dat het niet gepast is om een “Chef” aan te spreken op iets dat niet klopte. Wonderlijk volk die Zwitsers. Met deze ervaring nog vers in het geheugen ontving ik een brief van het Gesundheitsamt met de mededeling dat vanaf 1 januari 2018 de nieuwe gezondheidswet in werking treedt. Belangrijkste verandering is dat binnen de zorginstellingen artsen, verpleging en therapeuten een zogenaamde Anerkennung moeten hebben, vergelijk het met een BIG-registratie. Het NAD is zoals gezegd een Zwitsers bedrijf, maar levert Nederlandse gezondheidszorg. We moeten voldoen aan Nederlandse kwaliteitscriteria vanwege de inhoud van ons werk, maar ook aan de Zwitserse eisen omdat we immers een AG zijn. Wat is het probleem vraagt u zich wellicht af, maar de procedure om een Anerkennung te krijgen is nogal omvangrijk in een land waarbij men het volgen van procedures tot een kunst heeft verheven. Na kort overleg met onze accountant uit Lichtenstein (kijk en verwonder…) die bekend is met het Zwitserse recht besloten we een afspraak te maken met de Leiter van het Gesundheitsamt Graubunden om te onderzoeken of we toch niet ergens onverwachts door enkele mazen konden schieten. Het werd al snel duidelijk, gedogen kennen ze niet in Zwitserland, maar de Leiter was zeker bereid om naar Davos af te reizen om kennis te maken met die bijzondere Hollandse kliniek. Ik zorgde ervoor dat ik de ochtend van de afspraak met gestreken overhemd naar de kliniek vertrok en ik zag dat onze directeur ook zijn poloshirt had ingewisseld voor kreukelloos wit. Ik verwachtte een ietwat gezet stijf grijs heerschap aan te treffen, maar trof een fitte vijftiger in motorpak, zijn haren precies nonchalant genoeg. En alsof dat nog niet genoeg was, bleek hij zeer meedenkend, oplossingsgericht, pragmatisch en bereid om flexibel met de procedure om te gaan. We maakten afspraken dat we direct via hem konden communiceren en welke hindernissen we op een soepele manier konden oplossen. Na nog geen uur namen we afscheid, opgetogen en gerustgesteld. Ik keek en verwonderde, tsja, dít is ook Zwitserland.

Harry Horsman