Column “Lieve Mieke,” over Patient journey

Lieve Mieke,

Ben jij je in de kamer met een patiënt ook zo bewust van je woordkeuzes? Laatst had ik zo’n moment, uiterst leerzaam, waarin ik met de patiënt in kwestie echt stoeide met wat zij bedoelde, waar het ging om de juiste omschrijving. Voor ons een mooi psychologisch proces, waarin middels contactname en verbinding, verdieping en inzicht wordt bereikt. Zouden andere zorgverleners, sterker nog, managers of verzekeraars nu zich hier ook zodanig bewust van zijn?

Wat een mooie beschrijving Charlotte van een woord-keuze-zoek-afstemming- moment ! Dat herken ik helemaal.
Het antwoord op je tweede vraag is een verhaal apart. Bij sommige woordkeuzes krijg ik een beetje jeuk, maar vooral vreemde associaties.

Vertel.

Patient journey….ik krijg dan een beeld van het ziekenhuis als touroperator, aanbieder van pakketreizen, verbonden aan ziektebeelden, ingrepen, behandelingen. Arrangementen, die aangepast kunnen worden aan de persoonlijke wensen van de patiënt, hierna te noemen reiziger. Wensen wel met grenzen, samenhangend met de soort zorg / reisverzekering.
De reiziger start bij home /search, vult de persoonlijke data over gezondheid en gezondheidsgedrag in op basis van wearables. Dan volgt de bestemmingsvraag. Je maakt een keuze uit de aangeboden arrangementen op grond van je verzekering, vult eventuele wensen in en klaar ben je. Het navigatiesysteem neemt het over, je reisplanner wordt ingevuld en met een Track and Trace code kun je precies zien waar je je bevindt.

En hoe zie je dan de Medische Psychologie ?

In de aanvullende zorg, met als voornaamste missie het vergroten van de zelfredzaamheid van de reiziger. Zelfredzaamheid is een soort nieuwe empathie. De psycholoog is slechts een gids en maakt deel uit van het grotere reisgezelschap. Mogelijk kan de filmklassieker “The fellowship of the ring “(= circle of life)  als inspiratiebron dienen ? Ik zie mezelf al als Gandalf de patiënt uit de wachtkamer halen. En de patiënt, sorry reiziger,  kan kiezen uit de verschillende helden-characters ? Zo word je in je zelfredzame kracht gezet, maar wel in verbinding met de mede-reizigers. En waarom nog witte kleding ? We zijn allemaal gelijk, allemaal onderweg, een grote, fluide reiscommunity. En ziekenhuis is eigenlijk ook een gedateerd, pamperend woord toch ? Gamification mag natuurlijk niet ontbreken En nog een puur persoonlijke reisgids natuurlijk. Vind je “The lonely patient” een goede titel of is “de  vermoeide / zieke held” beter ?

Ja jeetje zeg, goede vraag……. als ik de doorverwijzingen vanuit de specialist lees dan volstaat toch vaak de titel van ‘ vermoeide zieke eenzame patiënt’. Het gegeven dat achter de patiënt die mens met zijn of haar eigen context zit, en wat hen doorgaans juist nog meer een held maakt is vaak ver te zoeken…..
Doet me gelijk denken aan de rol van de medische psychologie in de zogenaamde ‘patients journey’. Zou je ons niet als het ingrediënt kunnen zien die de ‘journey’ all inclusive maakt?

Bedoel je dat de medische psychologie in alle zorg aanwezig is, zodat de mens en zijn / haar verhaal niet verdwijnt , opgaat in en verdingelijking ?

Ja, precies dat! Wij maken de reis door het medische landschap voor de patiënt waar mogelijk compleet. Op geleide van voortschrijdend inzicht natuurlijk, want wie weet nou altijd precies wat je wanneer nodig hebt…. Zoals William Osler al zei: een goede arts behandelt de ziekte, maar een groot arts de patiënt met de ziekte. Ik wil niet zeggen dat wij zo’n reis nou perfect maken, maar denk wel dat we een grote rol spelen in het verkleinen van en soms zelfs voorkomen van een negatieve ervaring door de patiënt te zien. Letterlijk en figuurlijk!

Ben overigens onder de indruk van je filmkennis Mieke…… ;-)