“Lieve Mieke,” is terug…!

Lieve  Charlotte,

 hoe is het er nu mee ? Ik heb al een poosje niks van je gehoord …?

Lieve Mieke,

Zo fijn om wat van je te horen!  Sorry dat je een tijd niets van me vernam….was er even een beetje ‘klaar’ mee, zoals ik tegenwoordig wel meer om mij heen hoor…. Ja, met corona… maar ook met het volgende. Weet je wat mij laatst overkwam?

Iemand noemde mij zowaar een ‘grijze dakduif….’onder de bezielende leiding van ‘maar dat vind je vast niet erg als ik dat zeg….?!’

Daar moest ik toch even over nadenken….

En wat dacht je  ?

….verdraaid, hij heeft gelijk dacht ik…… valt niet te ontkennen…. Hoe kan ik dit nu zelf nou nooit gezien hebben?

 “Hoe kan ik dit nou zelf nooit gezien hebben ?” Het meest in het oog springende wordt vaak niet gezien toch ?!  Zeker bij een bepaalde emotionele lading…En is dit misschien ook het geval bij “een beetje ‘klaar’” zijn met corona ? Corona is onderdeel van ons leven . Wat zien we ? De aandacht is vooral gericht op getallen en grafieken, het coronadashboard.  De vraag ‘zijn we klaar voor een tweede golf ?’ wordt vooral vanuit de kwantificeerbare data gesteld en beantwoord. Deze gegevens zijn echter verbonden met mensen, met zorgverleners zoals wij, met gevoelens. Is er voldoende ruimte en aandacht voor deze  kwalitatieve kant ? Zijn we er mentaal klaar voor of mogelijk klaar mee of…?

Misschien allebei. Je wilt door en je gaat door, want zorgmedewerkers zijn per definitie doorzetters,  maar je bent ook moe. Het was de afgelopen maanden continu schakelen:

eerste golf, tweede golf plus reguliere zorg plus tweede golf…aanpassing na aanpassing, dat vraagt veel energie.

Je kunt je afvragen of het spreken in termen van golven wel zo handig is…… want is het een golf of gewoon een momentum…

Whatever, zijn nu in elk geval nu wel beter voorbereid. We kunnen teruggrijpen op wat we geleerd hebben tijdens de eerste golf

We registreren meer, beter  En we hebben meer kennis, ervaring, richtlijnen en  protocollen. Echter,  het is onmogelijk om twee keer in dezelfde rivier te stappen ( niet van mij, maar van Heraclitus); de rivier is anders, jij bent anders… Tijdens de eerste golf was er angst. De zorgmedewerkers waren helden, we kregen applaus.  Nu krijgen we veel vaker te maken met (verschoven) agressie. Ook is de verbinding met elkaar, het opvolgen van de gedragsadviezen verwaterd en uitgewaaierd  ; er is nog steeds angst, maar ook frustratie, boosheid, weerstand . Wij weten vanuit ons vakgebied wat stress is, hoe moeilijk het is om gedrag te veranderen, gemotiveerd te blijven, zeker als de kwaliteit van je leven negatief beïnvloedt wordt en er weinig tot geen tijd is voor natuurlijk herstel etc etc.  En een ziekenhuis kun je in dit verband zien als een gefocusseerde corona-wereld. Helpt dit weten ons ? Kunnen wij andere mensen hiermee helpen ? En zo ja, hoe dan ?

Het lijkt er soms op dat we steeds vlotter doorstappen, steeds minder stilstaan, steeds  minder aandacht hebben voor elkaar, voor de beleving van de aanpassingen.

Wat bedoel je daarmee ?

Neem de mondkapjes. Mededeling, uitleg, opzetten. Mijn eerste ervaring met een mondkapje betrof een f2f intake. Eigenlijk ½f 2 ½f , want de patiënt en ik zagen elkaar maar voor de helft. Ik had mijn mondmasker niet goed opgezet en mijn brilleglazen besloegen. Af die bril dus. Nu maak ik tijdens zo’n intake aantekeningen. Ook nu. Mijn aantekeningen, na afloop bekeken weer met bril, leken geschreven te zijn door een krankzinnige.  Het waren echt kranke zinnen, onleesbaar. Op dat moment dacht ik ‘we leven ook in een vervreemdende, bijna schizoide wereld…normaal en niet normaal, naast elkaar’. Om deze werelden goed te integreren is – naast aandacht voor- ook het be- en verwerken van gedachten en gevoelens nodig.

Het lijkt me dus belangrijk om de blik niet te verengen, maar te verruimen; niet alleen doorgaan, maar ook af en toe stoppen-stilstaan;  aandacht en ruimte geven aan wat we voelen, wat we denken, aandacht voor onze binnenkant.

Ventileren, normaliseren en valideren …?

Misschien een stapje terug, meer basaal, aandacht hebben voor, aandacht geven aan, met af en toe een snufje TLC .

….?

Tender Loving Care, warmte en in de 3 D wereld, live. We zijn al vaak genoeg in de 2D wereld , met allerlei  tips ( hoe blijf ik mentaal gezond?), filmpjes…internet, social media .. niks mis mee, maar is het juist nu, in deze coronatijd, waarin we toch al noodgedwongen afstandelijker zijn, niet de hoogste tijd om elkaar vaker in de ogen te zien, contact te maken ? Ook in de ontmoetingen van alledag ?  Ik kwam bv een paar dagen geleden een gemondmaskerde dokter tegen in de wandelgangen van het ziekenhuis. Ik keek hem aan: een bekende ? Hij keek terug en gaf me een knipoog. Het overviel me dus ik heb niet op tijd teruggeknipperd, maar ik dacht wel ‘dat zouden we misschien vaker moeten doen’, het mondkapje voelde direct anders, luchtiger.  Zo klaart de grijze (dakduif) mist op, komt er weer een toekomstperpectief, hoop en energie

….!